Με τις πρόσφατες του στην υπόθεση F., ο Γενικός Εισαγγελέας
του ΔΕΕ προσπαθεί να δώσει απαντήσεις στο ερώτημα με ποιον τρόπο μπορούν οι
εθνικές αρχές να ελέγχουν την αξιοπιστία των δηλώσεων του αιτούντος άσυλο, ο
οποίος επικαλείται φόβο διώξεως στη χώρα καταγωγής του λόγω του γενετήσιου
προσανατολισμού του; Ειδικότερα, απαγορεύει το δίκαιο της Ένωσης στις εν λόγω
αρχές να βασιστούν σε πραγματογνωμοσύνες ψυχολόγων;
Ο Γενικός Εισαγγελέας καταλήγει ότι το άρθρο 4 της οδηγίας
2011/95/EΕ σχετικά με τις απαιτήσεις για την αναγνώριση των υπηκόων τρίτων
χωρών ή των απάτριδων ως δικαιούχων διεθνούς προστασίας, ερμηνευόμενο υπό το
πρίσμα του άρθρου 1 του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης,
δεν απαγορεύει τη χρήση από τις αρχές της πραγματογνωμοσύνης ψυχολόγου, προκειμένου
ιδίως να αξιολογηθεί η γενική αξιοπιστία του αιτούντος διεθνή προστασία, υπό
την προϋπόθεση ότι: i) η εξέταση του αιτούντος λαμβάνει χώρα με τη συναίνεσή
του και διενεργείται κατά τρόπο που σέβεται την αξιοπρέπεια του αιτούντος καθώς
και την ιδιωτική και οικογενειακή του ζωή· ii) η πραγματογνωμοσύνη βασίζεται σε
μεθόδους, αρχές και έννοιες που είναι αρκούντως αξιόπιστες και λυσιτελείς υπό
το πρίσμα των περιστάσεων της συγκεκριμένης υποθέσεως και μπορούν να οδηγήσουν
σε επαρκώς αξιόπιστα αποτελέσματα· και iii) το πόρισμα του πραγματογνώμονα δεν
δεσμεύει τα εθνικά δικαστήρια τα οποία επανεξετάζουν την απόφαση επί της
αιτήσεως.
Διαβάστε το πλήρες κείμενο των προτάσεων
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου